"Mirai" z nominacją do Oscara - najlepszy długometrażowy film animowany

22/01/19

Mirai, reż. Mamoru Hosoda

28. Ogólnopolska Konferencja Filmoznawcza o "Girl" "Ága" Milko Lazarowa
od 25 stycznia w polskich kinach

Japoński film animowany Mirai w reżyserii Mamoru Hosody w kinach od 1 lutego.

Mirai, japońska animacja Mamoru Hosody, otrzymała nominację do Oscara - przyznawanej przez amerykańską Akademię Filmową, prestiżowej nagrody filmowej - w kategorii długometrażowy film animowany. Mirai wchodzi do polskich kin 1 lutego. To pierwsza japońska animacja, której premiera odbyła się podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes. Wcześniej nominowana m.in. do Złotych Globów, Satelity i nagrody Critics' Choice.

Mirai

Japonia 2018, 100’
reżyseria i scenariusz: Mamoru Hosoda
zdjęcia: Ryo Horibe
montaż: Shigeru Nishiyama
muzyka: Masakatsu Takagi

Mirai to intymna opowieść o rodzącej się zazdrości, która wdziera się w życie 5-letniego Kuna wraz z pojawieniem się w domu młodszej siostry, Mirai. Tym bardziej intymna, bo reżyser oparł jej fabułę na obserwacji zachowania własnego syna. Do rzeczywistości - jak zawsze - wprowadził warstwę magiczną: Kun odkrywa, że w ogrodzie za domem może podróżować w czasie - wyrusza w przyszłość na spotkanie z nastoletnią już Mirai i w przeszłość, gdzie spotyka swoją mamę z czasów dzieciństwa i odkrywa jej równie krnąbrną jak swoja naturę. Spotyka też dziadka, miłośnika motocykli i żołnierza. Dowiaduje się, że rodzinne mity to niekoniecznie tylko opowieści. Hosoda miesza porządki czasowe, nieoczekiwanie przenosi bohaterów z jednej przestrzeni w drugą, przeplata wytwory wyobraźni z tu i teraz, prowadzi widza przez doświadczenia różnych pokoleń. Reżyser przyznaje, że jego intencją było stworzenie filmu chłonącego to, co dzieje się wokół: japońskie społeczeństwo wydaje się być zaprojektowane dla dorosłych, a Mirai ma przypomnieć o tym, że dzieci też są jego częścią i nie należy o nich zapominać.

Głębia namysłu nad dziecięcym – czy zwyczajnie: ludzkim – doświadczeniem kryje się za elegancką prostotą kreski. Mamy tu więc zwykłe kinowe przyjemności: scenę slapstickowych podchodów Kuna i jego siostry, dramatyczną sekwencję na dworcu kolejowym, czy ot, fascynujące bogactwo animowanego szczegółu. Każda z tych atrakcji podszyta jest jednak – z braku lepszego słowa – mądrością. W efekcie niemal każdy widz powinien znaleźć tu coś dla siebie.
Jakub Popielecki, filmweb.pl