Marcin Pieńkowski, dyrektor artystyczny MFF Nowe Horyzonty, poleca filmy z programu festiwalu.
The Souvenir
reż. Joanna Hogg (Pokazy Galowe)
Stylowy, subtelny, przepięknie sfilmowany portret miłości toksycznej. Kino Jamesa Ivory’ego spotyka Dereka Jarmana – stylowy melodramat spotyka wyrafinowaną filmową impresję. Laureat festiwalu Sundance.
Bacurau
reż. Kleber Mendonça Filho, Juliano Dornelles (Mistrzowie)
Nagroda Jury w Cannes. Autor Aquariusa kręci szalony miszmasz kina gatunkowego, będący piekielnie inteligentną metaforą współczesnej Brazylii. Ich film to połączenie westernu, satyry, realizmu magicznego i… A zresztą to trzeba zobaczyć samemu.
Öndög
reż. Wang Quan'an (Mistrzowie)
Cudowne slow cinema z Mongolii – hipnotyczne, mądre, pięknie zrealizowane i zabawne. Trochę kryminał, trochę love story, na pewno najlepsze użycie muzyki Elvisa Presleya w historii kina. Przebój festiwalu w Berlinie.
Żyć i wiedzieć, że żyjesz
reż. Alain Cavalier (Mistrzowie)
Mistrz francuskiego kina kręci subtelny, wyrafinowany, intymny wideo-dziennik poświęcony swojej przyjaciółce, pisarce Emmanuèle Bernheim. Małe-wielkie kino o odchodzeniu.
Człowiek, który wszystkich zaskoczył
reż. Natasha Merkulova, Aleksey Chupov (Odkrycia)
Nagrodzony w Wenecji intymny dramat o mężczyźnie z rosyjskiej prowincji, który dowiaduje się, że niedługo umrze. Ta świadomość powoduje, że decyduje się na to, o czym zawsze skrycie marzył – założenie stroju kobiety. Wspaniała metafora świata zanurzonego w piekle uprzedzeń.
Angelo
reż. Markus Schleinzer (Focus: Ciało, w którym żyję)
XVIII-wieczna Europa. Angelo, chłopiec z Afryki, trafia do arystokratów, którzy chcą z niego „zrobić człowieka”. Deklamuje po francusku, nosi elegancki strój i gra na flecie, w czym osiąga maestrię. Jednak szybko dociera do granic tolerancji białych pań i panów. Wspaniale zainscenizowane kino, które aktualne jest także dzisiaj.
Boska miłość
reż. Gabriel Mascaro (Focus: Ciało, w którym żyję)
Niezwykła dystopia autora Neonowego byka. Kino przewrotne, zmysłowe i piekielnie inteligentne. Satyra na katolicką obyczajowość i współczesny kult seksualności. Przebój Sundance i Berlinale.
Biały, biały dzień
reż. Hlynur Pálmason (Oslo / Reykjavik 2)
Autor Zimowych braci przedstawia wspaniały formalnie thriller psychologiczny zanurzony w islandzkiej mgle. Historia o zemście, skrywanym bólu i akceptacji śmierci bliskiej osoby. Nagroda aktorska w Cannes.
Mowa ptaków
reż. Xawery Żuławski (Pokazy Galowe; Żuławski vs. Żuławski)
Autor pamiętnej Wojny polsko-ruskiej (także w programie) ekranizuje scenariusz ojca – legendarnego Andrzeja Żuławskiego. Efektem jest wystrzałowy portret współczesnej Polski – szalony, błyskotliwy i cholernie celny.
Parasite
reż. Bong Joon Ho (Pokazy Galowe)
Przebojowa Złota Palma festiwalu w Cannes. Rodzina biednych krętaczy w błyskotliwy sposób wkrada się do domu bogaczy, niejako przejmując ich wygodne życie. Perfekcyjna satyra społeczna – przezabawna i wstrząsająca zarazem. Petarda.