Van Gogh. U bram wieczności

Julian Schnabel, twórca Basquiat – taniec ze śmiercią czy Motyl i skafander, potwierdza reputację specjalisty od wymykających się schematom filmów biograficznych. W Van Gogh. U bram wieczności reżyser dostrzega w tytułowym bohaterze kogoś więcej niż udręczonego obsesjami szaleńca. Holenderski malarz (Willem Dafoe, słusznie nagrodzony na MFF w Wenecji) prezentuje się na ekranie jako czuły melancholik, mający w dodatku pierwszorzędne poczucie humoru. Instynktowna sympatia, jaką czujemy wobec van Gogha, pozwala tym bardziej przejąć się sytuacją artysty, któremu niesprawiedliwy los nie pozwolił zaznać sławy za życia. Wyciszony, kontemplacyjny charakter filmu pogłębiają mistrzowskie zdjęcia. Zamiast olśniewać widza efektownymi pejzażami malowanymi przez bohatera, Schnabel wraz z operatorem Benoît Delhomme’em skupiają się na zbliżeniach przedstawiających samego artystę przy pracy. W kameralnej atmosferze Van Gogha... doskonale odnajdują się aktorzy. Poza wspomnianym Dafoe na ekranie bryluje Oscar Isaac jako Paul Gauguin, Mads Mikkelsen grający epizodyczną rolę zaprzyjaźnionego z van Goghiem księdza, a także Emmanuelle Seigner wcielająca się w portretowaną madame Ginoux.